Un abrazo de Colombia

Om vanuit Rio naar Curacao te vliegen moesten we sowieso overstappen in Bogota en dat leek ons een mooie kans om eens een beetje van Colombia te proeven. Nou is Bogota niet echt een stad waar de meeste mensen razend enthousiast over zijn maar wij hebben ons er een paar dagen prima vermaakt. Het feit dat we Teresa + familie daar konden ontmoeten was toch wel de kers op de taart.

Al meteen bij aankomst maakten we kennis met 2 zussen van Teresa, namelijk Maria en Asucena, en haar broer Segundo Francisco (zeg maar Frans junior) en 2 schattige neefjes en 1 nichtje. De volgende dag kwam daar nog zus Consuela met dochter Lina bij. Om ons met zo'n gezelschap te verplaatsen was nog een kleine uitdaging. Aan een taxi hadden we natuurlijk niet genoeg en nadat de ontbijtdame/ huishoudster/ bellboy van ons hostel nog een blik op Sander had geworpen en in rap Spaans vroeg of "el grande" ook mee moest sloeg ze wederom verschrikt aan het bellen. Dit tot grote hilariteit van de groep.

Bogota is een stad van flinke omvang met naar schatting 9 miljoen inwoners. Er is weinig hoogbouw dus de stad is enorm uitgestrekt. Om aan te geven hoe uitgestrekt; om van het centrum naar de noordkant van de stad te komen zaten we gewoon een uur in de bus, en dan maakte die bus, met de flitsende naam Transmilenio, nog gebruik van een busbaan.

Verder schijnt het in Bogota nogal vaak/ veel te regenen maar wij hadden het geluk dat die regen alleen 's avonds en 's nachts viel. En als het zonnetje dan doorkomt op de berg Monserrate op 3200m met uitzicht over de hele stad....... dan zit je (lees Nicole) de volgende ochtend aan het ontbijt en wordt je door de familie uitgemaakt voor "el pipo" oftewel pipo de clown vanwege je roodverbrande neus.

Natuurlijk waren we erg benieuwd naar hoe veilig we ons hier zouden voelen. Colombia heeft wat dat betreft niet echt een goede naam. In Bogota is het net zoals in elke grote stad raadzaam om met zo min mogelijk waardevolle spullen op pad te gaan en bepaalde buurten te vermijden. Hier komt daar nog wel het advies bij om je niet ten westen van Carrera 10, ten zuiden van Calle 7 en ten noorden van Carrera 19 te begeven. Oftewel blijf in de oude wijk La Candelaria. Tel daarbij de enorme hoeveelheid politie, guardia civil en seguridad privado op straat bij op en het voelt alsof er van alles onder de oppervlakte broeit. En dat is toch niet helemaal relaxed.

Daar staat tegenover dat de Colombianen ontzettend hartelijk en behulpzaam zijn en ook heel blij zijn met bezoekers. Toen Arjen, Sander en ik (de 3 overduidelijke westerlingen van het gezelschap) 's avonds in de buurt nog een boodschapje gingen doen werden we meteen hartelijk welkom geheten in hun land. Bij een bezoek aan het goudmuseum wilden mensen maar wat graag met ons (ok, met name met Sebastiaan) op de foto wat altijd grappige taferelen geeft.

Daarom un abrazo (knuffel) uit Colombia! We komen hier vast nog eens terug.

-----------------------------------------------------------------

To fly from Rio to Curacao we had to change planes in Bogota anyway and that seemed like a good opportunity to get a little taste of Colombia. Bogota is not really known to enthrall visitors but we had a couple of very entertaining days there. The fact that we had the chance to meet Teresa and her family was definitely the icing on the cake.

Right after our arrival we met Teresa's sisters Maria and Acusena and her brother Segundo Francisco (loosely translated Francis junior) and her 2 very cute nephews and 1 niece. The next day we were also joined by sister Consuela and her daughter Lina. To move around with such a large group of people was quite a challenge. One taxi was obviously not enough and after the breakfastlady/ housekeeper/ bellboy of our hostel shot a glance at Sander and asked in rapid Spanish if "el grande" had to come too she immediately picked up the phone again to make a call. Which was ofcourse quite entertaining to our group.

Bogota is a city of considerable size with approximately 9 million inhabitants. There is little highrise so the city is enormously widespread. To illustrate; it took us an hour by bus to go from the centre to the Northern part of town even though the bus, with the fancy name Transmilenio, took a bus lane.

It seems that Bogota usually gets a lot of rain but we were lucky enough to only have rain in the evening or at night. And when the sun comes out when you're on 3200m mountain Monserrate overlooking the city....... you (=Nicole) will get a compliment from the family at the breakfast table the next day for looking like "el pipo" or in english a clown, because of your sunburnt nose.

Obviously we were quite curious how safe we would feel here. Colombia does not exactly have a very good reputation in that respect. Just like in any other big city it is advisable to walk around with as little valuables with you as possible and avoid certain neighbourhoods. We also received the advice to avoid going West of Carrera 10, South of Calle 7 and North of Carrera 19. So basically just stay in the old town La Candelaria. This advice in addition to all the police, Guardia Civil and Seguridad Privado walking the streets does give you the feeling that something is going on beneath the surface. And that is not quite so relaxing.

On the other hand the population is extremely warm-hearted and helpful and they are very happy with visitors. When Arjen, Sander and myself (the 3 most obvious Westerners of the group) went to run some errands one evening we were immediately addressed by a few locals who wanted to welcome us to their country. Also, when visiting the Gold Museum some people wanted to have their picture taken with us (in particular with Sebastiaan), which always evokes amusing scenes.

Therefore un abrazo (a hug) from Colombia! I am sure we will be back here some day.